Με το που ήρθαν στα 1669 οι Οθωμανοί στην Κρήτη κι άρχισε η κατοχή του νησιού , σχεδόν αμέσως άρχισε ο σφετερισμός των περιουσιών των ντόπιων. Με το γνωστό τερτίπι και τη βία ...''αυτό θέλω, αυτό θα μου δώσεις και θα μου χαρίσεις κι αυτό, αλλιώς...'' οι περιουσίες άλλαζαν χέρια, όπως είχε γίνει πρωτύτερα σ` ολόκληρο τον Ελληνικό χώρο. Δεν ήθελαν οι κατακτητές εκτός των άλλων, ν` αποκτήσουν οι γκιαούρηδες περιουσία και τους ''κάμει ο νους τους σούφερα'', πάει να πει να σκεφτούν λευτεριά και τέτοια και χάσει ο αφέντης την ησυχία του.

Όλα λοιπόν τα γόνιμα χωράφια τα καρπερά καταλήξανε στα χέρια των Τουρκών κι έγιναν τσιφλίκια κι έμειναν στον ραγιά οι παπούρες, οι κεφάλες, οι λαγάρες τα πηλόρουκα χωράφια κι οι αγριάδες. Ανασκουμπώθηκαν όμως οι εργατικοί πρόγονοί μας πήραν στα χέρια τη μαναροσκαλίδα και το ησιόδιο άροτρο και σε λίγο καιρό γέμισαν τα άγονα χωράφια πλούτη κι ομορφάδες. Τα αμπέλια πρασίνισαν τον τόπο κι έβλεπες λιάτικα, μουσκάτα [μοσχάτο], κοτσιφάλια, μαντηλάρια, κομινάτα, θράψες και θραψαθήρια, πλητά, ταχτάδες, ροζακιά σοκιανά, ρωμέϊκα, δαφνιά ακίκια κι ένα σωρό άλλα.

Όταν μετά το 1877 και την επανάστασή του παραχωρήθηκαν προνόμια κι άρχισαν να ξανάρχονται στα χέρια των προγόνων μας τα καλά παχιά χωράφια αυτά τετραπλασίασαν την απόδοσή τους. Θα έρθουν όμως οι ευλογημένοι και φιλοπρόοδοι Μικρασιάτες πρόσφυγες και μετά το 1923 θα φέρουν το σουλτανί που για χρόνια ήταν η κορώνα των σταφυλιών και του οποίου η σταφίδα άλλαξε στην κυριολεξία τον οικονομικό χάρτη της Κρήτης μας.

Σήμερα παράγουν οι Έλληνες αγρότες, τα καλύτερα επιτραπέζια σταφύλια του κόσμου που εξάγονται στις ευρωπαϊκές αγορές. Σταφύλια σαν τα ελληνικά γκρίμσον, πράϊμ, ραλλί, σουμπέριορ, ρεντ γκλομπ και άλλα γίνονται ανάρπαστα και δεν υπάρχει τραπέζι που να μην τα φιλοξενεί.