Ο Ιούνιος παραμένει στην μνήμη μας ο μήνας του θερισμού, του σταριού, του αμίλητου νερού, των μεγάλων φωτιών του Αι Γιάννη. Είναι ο μήνας  που κλείνουν τα σχολεία και αρχίζουν οι καλοκαιρινές διακοπές. Ο μήνας που ωριμάζουν τα φρούτα και οι νύχτες γεμίζουν καθαρό ουρανό γεμάτο  αστέρια και  που έχουν χίλιες δυο ιστορίες να διηγηθούν και φεγγάρια που καθρεφτίζονται σε ήρεμες θάλασσες  κι ακρογιαλιές.

Το μεγάλο Θέρος θα αρχίσει από τα τέλη Μαΐου και θα ολοκληρωθεί αρχές του Ιούλη με ένα σωρό προετοιμασίες για τους θεριστάδες από τα χρόνια τα παλιά μέχρι και τις μέρες μας. Ο Θερισμός ήταν μια μεγάλη και ξεχωριστή « γιορτή». Η εργασία αυτόν τον μήνα δεν άφησε τον αγρότη καιρό για μεγάλες γιορτές και πανηγύρια. Ωστόσο έπερναν σαν αφορμή την θερινή τροπή του ήλιου (21 Ιουνίου) που θεωρούνταν σημαντική και πολλές φορές επικίνδυνη καμπή στο χρόνο. Έτσι ζητούσαν τρόπους να προφυλαχτούν από κάθε είδος κίνδυνου κι όλα τα αρχαία έθιμα συνδέθηκαν μ αυτήν την μέρα και με το Γενέθλιο του Ιωάννου του Προδρόμου (24 Ιουνίου). 

Το σιτάρι αντέχει σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και  γι’ αυτό και αναπτύσσεται μέχρι την πολική ζώνη. Η μεγάλη, όμως, θερμοκρασία και η φωτεινότητα της ατμόσφαιρας, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, ευνοούν περισσότερο την ανάπτυξή του. Το έδαφος προετοιμάζεται καλά, σπέρνεται κατά το φθινόπωρο και θερίζεται κατά τον Ιούνιο. Σύμφωνα με την ταξινόμηση συναντάμε τα εξής σιτάρια:  α)σιτάρι μαλακό, β)σιτάρι ογκώδες, γ) σιτάρι σκληρό και δ) σιτάρι Πολωνίας.  Η καλλιέργεια σιτηρών στην Ελλάδα από το 1940 μέχρι το 1970 ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι μετά το έτος 2015-2016. Από τότε μειώθηκε πολύ η παραγωγή, με αποτέλεσμα να μην έχουμε επάρκεια σιτηρών και να εισάγουμε από άλλες χώρες, Ουκρανία, Ρωσία κλπ.

Όλα όσα προσφέρει η καλλιέργεια του σιταριού είναι ενδιαφέρον γιατί χρησιμοποιείται για την παραγωγή αλευριού, ζυμαρικών κ.λπ., όλα τα τρόφιμα που χρησιμοποιούνται συχνά στις κουζίνες μας. Το σιτάρι είναι κίτρινο και, μαζί με το ρύζι και το καλαμπόκι, είναι ένα από τα πιο καλλιεργούμενα δημητριακά στον κόσμο. Προς το παρόν, φαίνεται ότι η καλλιεργήσιμη γη είναι γεμάτη σιτάρι και σύμφωνα με ορισμένες στατιστικές, υπολογίζεται ότι σπέρνονται εκατομμύρια τόνοι κάθε χρόνο.

Οι μεγαλουπόλεις αδειάζουν και την σκυτάλη παίρνουν τα νησιά μας αλλά και περιοχές της Ελλάδας που είναι φημισμένες για τα πανηγύρια τους.

Πανηγύρι Αγίων Αποστόλων στην Ορμύλια Χαλκιδικής

Το πανηγύρι των Αγίων Αποστόλων στις 29 Ιουνίου στην Χαλκιδικής είναι ένα από τα πιο γνωστά πανηγύρια της περιοχής με ιστορία και διάρκεια. Η παράδοση λέει πως στην αρχή υπήρχε ένα μικρό εκκλησάκι και δίπλα τους μία πηγή. Σ' αυτήν την πηγή λέγεται πως κάθε χρόνο , παραμονή της γιορτής, κατέβαινε μία ελαφίνα και έπινε νερό. Σ' αυτό λοιπόν το εκκλησάκι λίγο πριν τα αλώνια και μετά το θέρος, έκλεβαν δύο μέρες οι Ορμυλιώτες για ξεκούραση και χαρά. Κάθε χρόνο 12 Ορμυλιώτες, οι οικονομάδες, φρόντιζαν για την οργάνωση του πανηγυριού, όσοι και οι 12 Απόστολοι. Πρόκειται για ένα 4-ήμερο Φεστιβάλ με τοπικούς οργανοπαίχτες με σεβασμό στην μουσική παράδοση της Περιφέρειας καθως και την δέουσα  προετοιμασία την γαστρονομικής εμπειρίας της περιοχής  με τα εκλεκτά εδέσματα.

Πανηγύρι Αγίου Πέτρου στη Σύρο

Ένα από τα πιο γραφικά πανηγύρια της Σύρου είναι αυτό του Αγίου Πέτρου στο ψαροχώρι Κίνι που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του νησιού και απέχει 7 χιλιόμετρα από την Ερμούπολη. Το χωριό θεωρείται ένας από τους πιο τουριστικούς οικισμούς της Σύρου και κάθε χρόνο στις 29 Ιουνίου, μετά την θρησκευτική λειτουργία, οι κάτοικοι διοργανώνουν παραδοσιακή βαρκάδα με στολισμένα καϊκια και άλλα σκάφη στον όρμο του Κινίου με περιφορά της εικόνας του Αγίου Πέτρου. Στη συνέχεια ακολουθεί μεγάλο γλέντι με χορό, ζωντανή μουσική με νησιώτικα τραγούδια, άφθονο κρασί και τοπικά εδέσματα όπως σαρδέλα, ζεστή κακαβιά και ριζότο.