Κατιμέρια με σιρόπι

Τα κατιμέρια κατάγονται από την Μικρά Ασία και έφθασαν στην Ελλάδα μαζί με τις Μικρασιάτισσες, μαγείρισσες άφθαστες, που μετέφεραν στη νέα πατρίδα όλα τα διάσημα πιάτα της Μικρασιατικής κουζίνας, από το ατζέμ πιλάφι, το μαντί, τις παστουρμαδόπιτες και τα σμυρνέικα σουτζουκάκια μέχρι τα γλυκά φοινίκια, τα ισλί, τα κανταΐφια, τα κουλουράκια και τα σαραγλιά. Πρόκειται για μία απλή, κατά βάση, παρασκευή, τηγανητό φύλλο γεμιστό με τυρί, που μπορεί να καταναλωθεί τόσο σε αλμυρή, όσο και σε γλυκιά εκδοχή και να σερβιριστεί, αντίστοιχα, είτε με τριμμένο τυρί, είτε με μέλι ή πετιμέζι και φυσικά να συνοδευτεί με ουζάκι ή τσιπουράκι.

Παρά την απλότητα, ωστόσο, του εδέσματος -και ίσως ακριβώς λόγω αυτής-, τα κατιμέρια απαντώνται σε πάμπολλες παραλλαγές σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα, τόσο στην ηπειρωτική χώρα όσο και στα νησιά μας, ακόμα δε και στην Κύπρο, όπου ονομάζονται καττιμέρκα και σερβίρονται με τερατσόμελο, δηλαδή χαρουπόμελο.

Είτε σε σχήμα κουλουριού είτε σε φακέλου , η διπλωμένη χειροποίητη ζύμη, αγκαλιάζει το συνήθως το ντόπιο τυράκι της εκάστοτε περιοχής, όπως στην Κω της Δωδεκανήσου, που τα γαρνίρουν με μέλι και κανέλα, ενώ στην Σάμο, που τα κατιμέρια έχουν το σχήμα τηγανητής πιτούλας, απλώς πασπαλίζονται με τριμμένο τυρί ή γαρνίρονται με μέλι ή πετιμέζι, ανάλογα με το ποια εκδοχή τους θα επιλεγεί. Σχήμα πιτούλας έχουν και τα κατιμέρια της Λήμνου, ενώ στην Κρήτη είναι δαχτυλιδένια και γεμισμένα με ξινομυζήθρα. Τα γλυκά, σε σχήμα ρολού, κατιμέρια της Αιτωλοακαρνανίας γεμίζονται με αμύγδαλα, καρύδια και σουσάμι, στην Πελοπόννησο τα προτιμούν με κρέμα και ξηρούς καρπούς ή και ξερά σύκα, ενώ στην Ρόδο τους δίνουν την μορφή πεπλατυσμένου δαχτυλιδιού γεμιστού με κατσικίσιο τυράκι. Στους Φούρνους Ικαρίας πρώτα τηγανίζουν τα πιτάκια και στην συνέχεια τυλίγουν με αυτά μπαστουνάκια τυριού, δίνοντας στα κατιμέρια σχήμα ρολού, που σερβίρεται με θυμαρίσιο μέλι. Όποιο κι αν είναι το σχήμα, η γέμιση και το γαρνίρισμά τους, τα κατιμέρια αποτελούν αγαπημένο snack για όλη την οικογένεια, ακριβώς όπως σε παλαιότερες και δυσκολότερες εποχές αποτελούσαν για όλους μια ιδανική λύση για απολαυστικό κολατσιό, που όλα τα παιδιά λάτρευαν να τρώνε από τα χέρια της γιαγιάς τους.

 

Υλικά

Για τη ζύμη

1 κιλό αλεύρι σκληρό

80ml ελαιόλαδο

30ml χυμό λεμόνι

20ml ρακή ή τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο

500-550ml νερό

Για την γέμιση

400γρ. φέτα ή ξινομυζήθρα ή κάποιο άλλο μαλακό τυρί

Για το σιρόπι

400ml νερό

400γρ. ζάχαρη

150γρ. μέλι

Για το σερβίρισμα

Ζάχαρη κρυσταλλική

Κανέλα

 

Εκτέλεση

Για τη ζύμη

Σε ένα μπολ ρίχνουμε όλα τα υγρά υλικά και ανακατεύουμε. Στη συνέχεια, προσθέτουμε το αλάτι και σταδιακά το αλεύρι ζυμώνοντας πολύ καλά μέχρι να έχουμε ένα μαλακό ζυμάρι. Σκεπάζουμε με μεμβράνη και αφήνουμε για μισή ώρα να ξεκουραστεί.

Εντωμεταξύ, φτιάχνουμε το σιρόπι. Σε μία κατσαρόλα βάζουμε την ζάχαρη και το νερό και βράζουμε σε μέτρια θερμοκρασία για 5 λεπτά. Αποσύρουμε από τη φωτιά και ρίχνουμε το μέλι. Ξανά βάζουμε την κατσαρόλα στη φωτιά  και βράζουμε για λίγο μέχρι να αρχίσει να φουσκώνει. Αποσύρουμε και αφήνουμε να κρυώσει.

Θρυμματίζουμε το τυρί με ένα πιρούνι και κρατάμε στην άκρη.

Αφού έχει ξεκουραστεί το ζυμάρι χωρίζουμε σε 4 κομμάτια. Αλευρώνουμε μία επιφάνεια και ανοίγουμε το κάθε κομμάτι με τη βοήθεια ενός πλάστη σε λεπτό φύλλο. Κόβουμε σε λωρίδες πλάτους 10εκ. και μάκρος 20εκ.

Τοποθετούμε κατά μήκος της λωρίδας τυρί. Αλείφουμε με ένα πινέλο ελάχιστο νερό στις άκριες και τυλίγουμε σε ρολό (Προσοχή όχι πολύ σφιχτά το ρολό). Τέλος κλείνουμε σαν κουλούρι.

Μεταφέρουμε τα κατιμέρια σε αλευρωμένο δίσκο ώσπου να τελειώσουμε.

Σε ένα μεγάλο τηγάνι ζεσταίνουμε αρκετό ελαιόλαδο και τηγανίζουμε και από τις δύο πλευρές ώσπου να πάρουν χρώμα. Βγάζουμε σε πιατέλα με απορροφητικό χαρτί για να στραγγίξουν.

Αφού τελειώσουμε με το τηγάνισμα ρίχνουμε τα κατιμέρια στο σιρόπι και αφήνουμε για λίγο να σιροπιαστούν και απ’ τις δύο πλευρές.

Μεταφέρουμε σε μία πιατέλα και πασπαλίζουμε προαιρετικά με ελάχιστη ζάχαρη και κανέλα.

 

Καλή επιτυχία!

 

Συνταγή: Νεκταρία Κοκκινάκη, Κείμενο: Κατερίνα Μαρινάκη, Επιμέλεια κειμένου: Νεκταρία Κοκκινάκη, Φωτογραφία: Μιχάλης Χριστοδουλάκης