Τηγανίτες του Αγίου Ανδρέα

Ότι το τηγάνισμα με το αγνό παρθένο ελληνικό ελαιόλαδο έχει μια ιδιαίτερη τιμητική μέρα δεν είναι τυχαίο. Και επίσης δεν είναι τυχαίο που επέλεξαν να τιμήσουν τα τηγανιτά στη γιορτή του Αγίου Ανδρέα, που πέφτει μέσα στη σαρακοστή των Χριστουγέννων.

Είναι όμως και η περίοδος που γίνεται η συλλογή του ελαιόκαρπου της νέας σοδειάς όπου παίρνουμε το πρώτο λάδι στο σπίτι μας. Τον Άγιο Ανδρέα τον είπαν «Τρυποτηγανά» γιατί αν δεν χρησιμοποιηθεί το τηγάνι την ημέρα της γιορτής του, κατά την παράδοση, θα τρυπήσει! 

Το τηγάνισμα ξεκινά με μια τελετουργία. Η νοικοκυρά ρίχνει το λάδι στο τηγάνι σταυρωτά με τις ευχές «και του χρόνου» ή «καλοκατάλυτο». Τηγανίτες όπως λέγονται σε όλη την Ελλάδα ή τηγανίτους όπως τους λένε σε πολλές περιοχές της Κρήτης είναι το έδεσμα του καταναλώνεται κυρίως την ημέρα αυτή. Έδεσμα που φτιάχνεται πολύ γρήγορα και η γεύση του απογειώνεται όταν προσθέσεις μέλι. Εδώ, γλύφεις και τα δάκτυλα σου!

Οι νοικοκυρές φρόντιζαν να προσφέρουν ένα πιάτο σε φιλικά , συγγενικά σπίτια και σε σπίτια που είχαν ανάγκη ή δεν είχαν ακόμα βάλει καινούργιο λάδι στο βαρέλι τους.  

Εμείς τηρούμε το έθιμο του Τρυποτηγανά σήμερα και πάμε να το απολαύσουμε.

Υλικά

• 500γρ. αλεύρι
• 20ml ελαιόλαδο
• 1/4 κουταλάκι αλάτι
• ½ κουταλάκι ζάχαρη
• 450ml νερό
• 100γρ. πετιμέζι ή μέλι

Εκτέλεση

1. Σε ένα μπολ ρίχνουμε  το αλεύρι κοσκινισμένο, προσθέτουμε το ελαιόλαδο, το αλάτι και τη ζάχαρη. Ρίχνουμε το νερό σταδιακά και ανακατεύουμε με ένα αυγοδάρτη μέχρι να έχουμε ένα πηχτό χυλό.
2. Σε ένα βαθύ τηγάνι, ζεσταίνουμε σε δυνατή θερμοκρασία  αρκετό ελαιόλαδο. Με ένα κουτάλι παίρνουμε χυλό και ρίχνουμε προσεκτικά στο ελαιόλαδο, το σχήμα θα είναι λίγο ακανόνιστο αλλά δεν μας πειράζει.
3. Χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία και συνεχίζουμε το ψήσιμο μέχρι να πάρουν χρυσαφί χρώμα και από τις δυο πλευρές.
4. Βάζουμε σε μια πιατέλα με απορροφητικό χαρτί. Τέλος περιχύνουμε  με πετιμέζι ή μέλι.

 

Καλή επιτυχία!

Συνταγή: Νεκταρία Κοκκινάκη, Φωτογραφία: Μάνος Διακαινισάκης, Κείμενο: Λεωνίδας Κουδουμογιαννάκης, Επιμέλεια κειμένου: Νεκταρία Κοκκινάκη